Koku - Veysel YAVUZ

(Arvo Part, Fur Alina)

03.22

Bir insan bu saatte neden uyansındı ki?
Karnının acıkması, susamak, çay..?
Bir şarkının onu çağırması?
Bir güne daha uyanmama çabası?
Yahut yastığa sinmiş bir koku?

Koku…

Günah

Günah

                   

Olağan bir gün, çarşı pazar gezisinde çantasını çaldıran kadın, en yakın karakola girer.

Kızım - Veysel Yavuz

                          Kızım

                Bir yaprak salınıp duruyor saatlerdir. Rüzgâr kâh savuruyor, kâh durduruyor. Her şey onun tekelinde gibi. Bana pek bir şey yapamıyor. Yetmiş kiloluk bir kütlenin yerini değiştirecek kadar güçlü değil. Güçlü olanlarını duymuştum. Kasırga diyorlar adına. İnekleri falan havalandırıyormuş; düşünsenize! Ondan korkarım ben. Bu rüzgârdan değil. Ve yaprak düşüp, kondu. Bankın hemen üzerine. Hışırtısı da kesildi gibi ağaçların. Ben hiç kıpırdamadım yerimden. Arada gazete sayfaları havalanır gibi oluyor. Onlarda benim tekelimde. Ayaklandım olduğum yerden, gazeteyi koltuk altıma alıp.

Küçük Adam - Veysel Yavuz

                                    Küçük Adam

           

              “Ne istiyor bu insanlar?”
              “Bu kadar gaddar olmak için sebepleri  ne?” dedi her gün aynı yolu kullanıp eve dönen kahveci çırağı. Uzun uzun küfredebilirdi isterse; hem de çalıştığı yerden kaynaklı devasa bir küfür arşivi varken.
O sürekli aynı şeyi tekrarlıyordu, delirmiş gibi: “Ne istiyor bu insanlar? Bu kadar gaddar olmak için sebepleri ne?”

Meliha'nın Haftası - Veysel Yavuz

                                        Meliha’nın Bir Haftası

                Zarife Anne: Baba Tarık’ın ölümünden sonra şiddetli bir depresyona girdi. Altı ay bu halde kaldıktan sonra orta okulda aşık olduğu Hilmi Beyin hayalini görmeye başladı. Şizofren.

Bozkır - Veysel YAVUZ

                Bozkır

                                      Her şey ilkokulda gördüğü bir deniz kartpostalıyla başladı.
                                           Memed ve Zeki. Amca çocukları, bozkırda bir ilçede…

Cevap - Veysel Yavuz

                            CEVAP

 

Uğursuz bir gece… Nereden estiyse aklıma, balkona çıktım. 3.42 net hatırlıyorum. Bir şimşek parladı gökyüzünde. Hemen saatime baktım, eski bir takıntı, şimşeğin ışığı öyle baba pijaması gibi dik çizgili değildi. Hiç rüzgârsız bir ortamda göğe yükselen sigara dumanına hohlanmış gibi dağınıktı. Işıktan birkaç saniye sonra sesi de geldi. Galiba bir yerlerde okumuştum. Şimşek göründükten sonra saniyeler sayılıp şimşeğin düştüğü yere olan uzaklık hesaplanabiliyordu. Ben hiç uğraşmadım bununla. Canım sıkkındı ve can sıkıntımın sebepleri arasından en güçlüsünü seçip haklı bir hüzün kazanmalıydım. Önce sıradan bir refleksle sandalye, tabure benzeri bir şeyler aradım. Yoktu. Yere, beyaz karolarla bezeli zemine çöktüm.  Umursamadım çöktüğüm yeri. Sıkkındım ve birçok nedenim vardı.